VANDAAG EN MORGEN

/in

Langzaam aan begint meer zichtbaar te worden van een samengaan tussen onze parochies van het Cluster Terlinden. Dat was te merken tijdens de Goede Week. Op Witte Donderdag hadden we één viering voor alle parochies in Banholt. Ik was blij dat er ook nogal wat mensen gekomen waren uit Reijmerstok en Noorbeek. Bij de Paaswake op paaszaterdag in Noorbeek waren ook heel wat mensen uit Banholt aanwezig (in Reijmerstok was later nog een Paaswake viering met JOKO). Meer mensen bij elkaar geven toch wat extra’s aan een viering in de kerk. Ik weet dat veel mensen het liefst de Missen en andere vieringen in hun eigen dorp hebben. Daar wil ik ook mee doorgaan zolang het ons gegeven is, maar soms is het goed iets sàmen met anderen te vieren zodat we die vieringen ook beter kunnen verzorgen. (Eendracht maakt macht, zeggen de Belgen).

Het begint allemaal in de eigen parochie: wat je niet in huis hebt, kun je ook niet naar buiten dragen. Daarom doet het geweldig goed te zien hoe een flink aantal mannen zich hebben ingezet voor het onderhoud van de banken in de kerk van Noorbeek – samen met de vloer waar ze op staan. Daar zitten honderden manuren in! Het is ook goed te horen – en te zien – dat er vrouwen zijn die zich inzetten voor het bijhouden en naaien van de kleren die nodig zijn voor de jaarlijkse Bronk, waar het weer op aan gaat. En zo zijn er nog meer mannen en vrouwen die een deel van de organisatie voor hun rekening nemen. We weten heel goed dat er zonder hen geen Bronk zou zijn.

Met uitzondering van de Jonkheid, die jaarlijks de organisatie van de Bronk op zich neemt zijn de meeste mensen die door het jaar heen actief zijn op allerlei gebied, van de 50+ leeftijd het is duidelijk dat zij dit willen, van zichzelf uit en niet omdat ze toch niet anders te doen zouden hebben. Zij geven beweging aan onze geloofsgemeenschap. Ik hoop en bid dat er over 10 – 20 jaar nog steeds mensen van dat kaliber zullen zijn die zich betrokken voelen.

Over dit laatste kan nog veel gezegd, geschreven en gedacht worden.

Uiteindelijk is het die generatie die daarover zal gaan beslissen…

René Graat mhm

pastoor

 

EEN PAASGEDACHTE

/in

Of we dat willen of niet: we zijn vaak eerder geïnteresseerd in een groot ongeluk of een grof schandaal als in 15 schoolkinderen die, hier in de buurt, nieuwe boompjes planten. Hoe zouden we dan kunnen omkijken naar een leeg graf, heel ver weg van ons, zo’n 2000 jaar geleden? Bovendien hebben we het al druk genoeg met allerlei activiteiten die op en rond Pasen plaats vinden.

Toch is Pasen het feest waarop we de grondslag van ons christelijk geloof gedenken: de verrijzenis van Jezus Christus nadat hij drie dagen eerder aan het kruis gestorven en daarna begraven was. Hij is verrezen zodat wij allemaal kunnen verrijzen, eeuwig leven. De eerste ‘ontdekkers’ van deze verrijzenis, een groepje vrouwen en later de apostelen, hadden daar best moeite mee. Ze zagen een leeg graf, maar dat was nog geen bewijs van de verrijzenis van Jezus. Ze waren echter benieuwd, ze verwonderden zich en daarna zochten ze. En ze vonden omdat ze hongerden naar goed nieuws. Vanaf toen wisten ze dat de dood niet het laatste woord heeft, maar dat de blijvende aanwezigheid van Jezus, die tot nieuw leven is gekomen, ‘kleur en diepte’ aan ons leven kan geven.

Deze gebeurtenis, ver van hier in plaats en tijd, is het begin van het christelijk geloof, het begin van een persoonlijke relatie tussen Jezus Christus en heel veel mensen op deze wereld. Dankzij deze relatie ervaren zij (ook ondergetekende) hun leven als zinvol. Tot deze band, vriendschap, liefde is iedereen uitgenodigd.

Tussen de paaseitjes en allerlei paasvertier wens ik u allen veel nieuwsgierigheid naar de échte reden van het Paasfeest,

René Graat mhm

pastoor

IK ZOU WILLEN…..

/in

Onze koren hebben in hun repertoire een bijzonder mooi lied, in het Frans, en het heet: “Jésus, je voudrais….” : Jezus ik zou willen …..  Intussen ken ik het van buiten en zing het (zachtjes) mee als ik het hoor. Ergens wordt er dan gezongen: “que ma voix soit l’écho de ta joie”: (ik zou willen) dat mijn stem de weerklank moge zijn van uw vreugde. Dat veronderstelt dat Jezus blij is.

Zou dit een gedachte kunnen zijn voor deze Vasten, ofwel Veertigdagentijd? Om daar eens over na te denken, van tijd tot tijd. Als we onszelf christen noemen, dan betekent dit ook dat Jezus Christus onze bron van inspiratie is. Maar wie is deze Jezus? Vooral: voor mij? En kan ik hem als een bron van blijdschap beleven? Vanzelf gaat dit natuurlijk niet.

Zou deze veertigdaagse vasten geen gelegenheid kunnen zijn om de band met Jezus aan te halen? Af en toe eens de tijd nemen om over Hem na te denken, in stilte, alleen!? We menen al eens dat de vasten een sombere tijd is. In feite is het de voorbereiding op het feest van Pasen, de verrijzenis van Jezus waar heel ons geloof om draait. Reden voor blijvende blijdschap omdat niet de dood maar het leven het laatste woord heeft.

Maar we leven ook met heel pijnlijke situaties, veraf en ook dichtbij waar geen enkele reden tot blijdschap is. Integendeel: hoop op duurzaam leven wordt de kop ingedrukt door een ernstige ziekte waar geen kruid tegen gewassen blijkt. Vertwijfeling blijft dan over omdat dromen in elkaar beginnen te zakken. Waar blijft dan onze reden tot blijdschap? en vooral: waar blijft Jezus die ook Christus genoemd wordt: hij die door God naar ons toe gestuurd is??

Voor mij blijven deze vragen staan, mèt hun vraagtekens!

En toch weet ik ook dat Jezus het lijden niet uit de weg is gegaan en van binnenuit heeft meegemaakt. Dan is het belangrijk dat Jezus meer is voor je als ‘het Jezuke in het kribbetje”, dat Hij voor jou iemand is die bij je staat omdat Hij van je houdt.

Als je het toelaat dat zijn liefde jouw hart raakt, houd je op om voor jezelf te leven – om te leven voor anderen, in eerlijkheid en trouw.

Dat kan een bron van blijdschap zijn.

Ik wens u allemaal een vruchtbare veertigdagentijd, waarbij vasten (jezelf iets ontzeggen) een grote hulp kan zijn.

René Graat mhm

pastoor

 

SPROOKJE, OF…

/in

Er was eens een reiziger op weg door de woestijn.

Hij was al lang aan het lopen.

Hij trok vooral ’s nachts verder want dan was het niet zo warm.

Op een goede nacht, terwijl hij voortzeulde door het rulle zand, voelde hij dat er ook steentjes onder zijn voeten lagen daar waar hij liep. Opeens hoorde hij een stem die zei: “Raap die steentjes op en steek ze in je broekzak.” De man vond dat hij wel wat anders te doen had als ook nog wat kiezel mee te slepen en liep door. Maar die stem sprak weer om hem aan te sporen zijn zakken te vullen. Uiteindelijk, na de zoveelste keer en om van het gezever af te zijn, bukte de man zich en raapte enkele steentjes op en sjokte verder. Van die stem hoorde hij niets meer. Hij liep verder en verder en omdat hij de weg niet wist, ging hij dan weer eens linksaf en dan weer eens rechtsom.

Tegen de morgen begon het wat lichter te worden. Hij dacht aan de steentjes en wilde ze weggooien. Toen hij ze tevoorschijn haalde, bleken die steentjes diamanten te zijn.

Hij kon zich wel voor z’n hoofd slaan omdat hij er zijn zakken niet mee had volgestopt. Jammer.

Waarom dit verhaaltje? Op dit ogenblik leest u het Gerlachus Klokje. Er staan belangrijke artikeltjes in voor onze dorpsgemeenschap – teksten waar een aantal mensen hard aan gewerkt hebben om onze gemeenschap levend/ig te houden. Gelukkig zijn er heel wat mensen die dit blad in huis krijgen. De keerzijde van de medaille is dat het mij opgevallen is dat er nogal wat mensen zijn die niet of maar half lezen wat erin staat. Of dat dit blad gauw verhuist naar het schuurtje achterom, bij de rest van het oud papier.

Er wordt heel wat tijd besteed aan facebook, twitter, instagram, enz. … en zo lang duurt het nu ook weer niet om dit blad te lezen. Vaker als eens staan er belangrijke zaken in. Als je die links, of onder je voeten, laat liggen: Jammer.

Veel leesplezier,

René Graat mhm

pastoor

10 JAAR

/in

Op 18 december j.l. was het 10 jaar dat ik aankwam in Cluster Terlinden.

Terugkijken op die jaren? Nou ja, even, want ik kijk liever vooruit.

Het zijn, wat mij betreft, goede jaren geweest.

Op 8 december j.l. heb ik bisschop Frans Wiertz, in Rolduc, bedankt dat ik al deze tijd in dit bisdom Roermond mocht bezig zijn. Dat meen ik. Zijn reactie daarop was: “ik ben blij dat je hier bent.” Voor mij waren zijn woorden een bevestiging.

Ik ga hier geen onderzoek doen naar de sterke en minder sterke punten van onze geloofsgemeenschap. Wel vraag ik me af wat we ALLEMAAL SAMEN kunnen doen met name voor onze kinderen. Als we willen dat onze gemeenschap blijft voortbestaan, dan is het niet voldoende om ervoor te zorgen dat er nieuwe kindjes bijkomen, maar ok dat we hun wat voorleven en voordoen. 60 jaar geleden kregen we nauwelijks seksuele opvoeding en hopen godsdienstige leringen. Vandaag de dag denk ik dat het tegenovergestelde het geval is. Ik hoop dat het ons lukt om daar een middenweg in te vinden: het ene doen en het andere niet (over)laten (aan een ander).

Van iemand uit ons Cluster ontving ik een mooie e-mail met een mooie (Limburgse) tekst die ik hier voor u vertaal:

“hoe houdt een pastoor het uit

10 jaar in 3 dorpen

Of

Hoe houden drie dorpen het uit

Met een pastoor?

Van harte met uw 10-jarig jubileum en nu op naar de

Volgende 10.

Daarna loeren we wel verder.”

Gezegend 2018!

René Graat mhm

pastoor

TEL JE ZEGENINGEN

/in

Al heel wat jaren komen senioren van Reijmerstok elke week bijeen om van elkaars aanwezigheid te genieten in “A Gen Ing”. Sinds enkele weken bestaat die mogelijkheid ook in Noorbeek in de ‘Hoeskamer’- al is die niet alleen voor senioren bedoeld en die gevestigd is in het volledig vernieuwde en gezellige “Maison Village”. Terwijl ik dit schrijf, zijn in Banholt een aantal mensen druk bezig om binnenkort ook daar een ‘Hoeskamer’ te organiseren. Dit zal dan plaatsvinden in gemeenschapshuis ’t Patronaat, wat prachtig gerenoveerd zal zijn. Al deze activiteiten zijn mogelijk dank zij de inzet van hard werkende, dienst- en beschikbare vrijwilligers. Zij zijn een zegen. Voor ons allemaal.

Ben je dit jaar op vakantie geweest? Misschien heeft die tijd – of een ander moment – je de kans gegeven nieuwe kanten te ontdekken in je relatie met je partner, een goede vriendin of vriend. Een ontdekking waardoor je minder woorden nodig hebt om met elkaar te delen en waardoor je meer innerlijke en blijvende vreugde voelt als je aan je partner, vriend, vriendin denkt. Kortom: een ontdekking die je dichter en hechter bij elkaar heeft gebracht. Een zegen voor jullie beiden.

In dit jaar dat tegen het einde aan begint te lopen, hebben jullie misschien een kindje gekregen, ben je (weer) opa of oma geworden, is je kind geslaagd op school of voor het rijbewijs, heb je een (betere) baan gekregen, is je club in de prijzen gevallen, heb je er een goed toneel seizoen op zitten, ben je blij geworden door wat je hebt kunnen betekenen voor statushouders en heb je kunnen weerstaan aan de verleiding om tegenover elke zegening een tegenslag te bedenken? Als je daar blij van wordt, dan ben je bezig je zegeningen te tellen.

Dat wens ik ons allen toe in deze laatste weken van dit jaar.

Wellicht kunnen we elkaar daar een beetje bij helpen?!

Ook namens het Parochiebestuur wens ik jullie allemaal zegenrijke feestdagen met Kerstmis en de jaarwisseling.

 

René Graat, mhm

pastoor

“HET IS VAN JULLIE, NET ZO GOED ALS VAN MIJ…”

/in

Enkele weken geleden was ik op vakantie, 13 dagen naar de VS. Ik wilde twee vrienden van daar bezoeken die ik in 1967 heb leren kennen. In 1971 zijn we alle drie priester gewijd, ieder in zijn eigen parochie. We hebben onze eigen verschillende wegen gevolgd, en het was heerlijk om na lange tijd weer samen te zijn en te (her)ontdekken dat vriendschap de tijd doorstaat en er dieper op wordt.

Natuurlijk hebben we ook over parochies gesproken, geloofsgemeenschappen. Met nogal wat verschillen: een parochie waar steeds meer Portugees sprekenden komen wonen, of op een vliegdekschip op zee en nu aan land als invaller, of in het bos van Congo en nu in het Heuvelland. Ik ontdekte dat er nogal wat verschillen bestaan tussen katholieken in Amerika en ons wat betreft het kerkbezoek, werkgroepen, financiële bijdragen, bestuur, enz.

Daar proefde ik (weer) dat katholiek ook betekent: veelsoortig. Het gaat mij er niet om vergelijkingen te maken over wat er beter is hier of daar, maar om wat we van elkaar kunnen leren.

Op een dag vertelden mensen mij over hun pastoor (één van m’n vrienden) en hun kerk. Ze waren erg tevreden met hem –  en dat deed me uiteraard goed. Iemand zei toen: “Ze (de kerk) is van ons net zo goed als van hem”. Dat zette me nogal aan het denken. Als dàt de overtuiging is van ons allen, dan is de toekomst van onze geloofsgemeenschap verzekerd!

Daarover doordenkend, is het eigenlijk logisch dat we niet klagen: dat doen mensen die geen hoop hebben. Erger: klagen stoot mensen af en inspireert niet. De energie die je daar in stopt zou beter besteed zijn aan feiten constateren en indien nodig nieuwe plannen te maken. WIJ zijn de toekomst. Dat heeft minder te maken met leeftijd als met optimisme en je inzet voor een open en warme gemeenschap.

René Graat mhm,

pastoor

LITURGIE – DIENST AAN HET VOLK

/in

De liturgie is het geheel van gebeden en handelingen die een eredienst uitmaken. Zo kennen we allerlei vieringen zoals de Eucharistieviering, ofwel de Heilige Mis, Woord- en Communieviering, Doopviering, Avondwake, Ziekenzalving, Kinderzegening, Allerzielenviering, Palmwijding, Eindejaarsviering enz.

In de Griekse geschiedenis, zon 2000 jaar geleden, kende men het woord leitourgia en dat betekent: dienst aan het volk –  door hen die dat kunnen doen. Zo is dat ook met onze liturgie: bepaalde mensen in onze gemeenschap zetten zich in voor het goed van anderen. Daarbij denk ik aan heel wat mannen en vrouwen die zich inzetten om de diensten zo goed mogelijk te laten verlopen. Een viering mag geen demonstratie zijn van wat bijvoorbeeld een koor per se wilt, noch van wat een pastoor alleen wilt. Bij de viering staat de dienstbaarheid voorop, zodat de mensen kùnnen vieren.

Zo hebben we heel wat groepen die zich inzetten: de koren, de misdienaars, de acolieten, de lectoren, het processiecomité, de gezinsmisgroepen, de groepen van de Woord- en Communieviering, de mensen van de Avondwake, de dames van de Doopvoorbereiding, zij die Eerste Communie en het Vormsel voorbereiden, de kosters die de stille maar onmisbare krachten achter de liturgie zijn, een aantal mensen die ons laten genieten van een schone kerk en zij die hun talenten met ons delen om met bloemen de kerk te versieren: dat zijn de dames van de bloemsiergroep.

Op deze manier is de liturgie een afspiegeling van het “kapitaal” van onze geloofsgemeenschap. Met en dankzij hen kunnen we ons geloof vieren in al haar rijke schakeringen. Zoals er grote verscheidenheid is in onze geloofsgemeenschap zo heeft onze liturgie ook allerlei aspecten.

Het zou natuurlijk geweldig zijn als dit zo kan doorgaan. Daarvoor hebben we wel geregeld nieuwe mensen nodig, vanaf misdienaars tot en met koren en verschillende werkgroepen. De liturgie is er voor de mensen maar ze bestaat dankzij mensen die zich afvragen: “wat kan ik voor de gemeenschap doen?” U bent van harte welkom om een bijdrage te leveren aan de Liturgie!

René Graat mhm

pastoor

GASTVRIJHEID

/in

Misschien was het een jaar of drie dat ik in Congo was. Op een goede morgen was ik onderweg met de motor toen deze opeens stil viel. Het was geen groot probleem en met wat geschroef kon ik de zaak weer in orde maken.

Terwijl ik bezig was, kwam er een klein meisje naast me zitten, een kind van een jaar of zes. Monique heette ze en ze maakte een vrolijk praatje met me. Toen ik de motor weer aan de praat had, zei ze me dat ik mijn handen moest wassen en ze nam me mee naar hun huis naast de weg. Haar moeder en zussen waren naar het veld. Ze gaf me een bakje water met wat zeep en wees naar een stoel waarop ik moest gaan zitten om wat te eten.

Even later kwam ze aanhuppelen met een kommetje wriemelende en door elkaar kruipende rupsen. Met kennis van zaken begon Monique dat spul aan een palmriet te rijgen om vervolgens de hele hap te grillen boven een houtvuurtje wat daar zachtjes brandde. Mijn maag schoot naar mijn keel.

Toen bood ze me vol trots haar ‘plat du jour’ aan.

Plotseling schoot haar te binnen dat ze de saus nog vergeten was en rende de hut in om die te gaan zoeken. Vlug probeerde ik de rupsen te delen met de rondlopende kippen, maar ik had pech: Monique kwam weer heel vlug tevoorschijn met haar pili-pili sausje. Wat doe je dan? Ik heb de rupsen maar opgegeten en het meiske straalde! Bon appetit!’ zei ze nog –  het enige Frans wat ze (toen) kende.

Dit voorval laat zien hoe een klein kind een gast ontvangt. Op een manier die niet paste bij deze gast, maar wél op een manier die recht uit het hart kwam.

Daar moest ik aan denken nu velen onder jullie ergens op vakantie zijn geweest, misschien bij mensen met andere gewoonten en culturen als die van ons. Ik hoop dat jullie van de vakantie hebben genoten en dat de herinnering aan andere levenswijzen je blijvend mag inspireren tot begrip voor anders levenden en dat je blik op de maatschappij verruimd mag worden.

Overigens: ik heb rupsen nooit lekker gevonden; maar dat hoefde ook niet.

René Graat mhm

pastoor

ONDERTEKENING

/in

Op 18 juni j.l. hebben de parochies van Cluster Terlinden (Reijmerstok, Noorbeek en Banholt) en Margraten een convenant (overeenkomst) getekend om onderlinge samenwerking meer hand en voet te geven binnen de Parochiefederatie Terlinden-Margraten. Dat gebeurde aan het einde van een geweldige Eucharistieviering in de kerk van Reijmerstok (er staan mooie foto’s en nog meer op de website: www.clusterterlinden.nl – klik op clusterinformatie en dan op nieuws.

Sinds enkele jaren zijn we al met elkaar op weg geweest naar deze dag. Er zijn al heel wat vergaderingen, bijeenkomsten, gesprekken, talloze e-mails aan vooraf gegaan. Verschillende keren zijn we met de voltallige (toenmalige) kerkbesturen bij elkaar geweest in elk van de vier parochies waarbij we geprobeerd hebben naar elkaar te luisteren om zo een idee te krijgen van welke kant we op willen. Daarbij gaan we uit van de wijsheid dat meer mensen ook meer weten dan enkelen en dat we met meer mensen elkaar breder kunnen inspireren.

Die samenwerking zoeken we vooral op het gebied van de pijlers waarop een geloofsgemeenschap is gebouwd: diaconie (dienstverlening), liturgie, catechese en gemeenschapsopbouw. Vooralsnog blijven de financiën thuis in iedere parochie. Gezamenlijk onkosten worden uiteraard gedeeld.

Als overkoepelend orgaan hebben we een kerkbestuur.

Dit bestaat uit twee leden van elke parochie en de twee pastoors. SAMEN dragen ze de verantwoordelijkheid voor het geheel van de Parochiefederatie.

Wat tot nu het kerkbestuur was, van elke individuele parochie dus, heet nu parochiebestuur. De mensen die hierin zitten, zijn bij velen van u in iedere parochie bekend. Zij hoeven niet meer door de bisschop benoemd te worden. De mensen van het (nieuwe) kerkbestuur wel. Zij zitten ook in parochiebestuur zodat ze weten wat er gaande is in hun eigen parochies. Misschien klinkt het wat ingewikkeld, maar we gaan gewoon de hand aan de ploeg slaan en al doende leert men. Als de viering van 18 juni een voorteken van de toekomst was, dan is er reden tot groot vertrouwen. Veel mensen uit alle vier parochies hebben zich lang voorheen ingezet om deze dag te maken tot wat het geworden is. Een fantastisch koor met zangers en zangeressen uit alle parochies met een prachtig klinkende serie gezangen. De kerk was stemmig versierd en “boemevol” met mensen uit alle parochies. Heel wat mensen uit onze Federatie deden van zich horen, ook de Fanfare. Na afloop was er een oergezellige nazit buiten e kerk, iets wat de mannen en vrouwen van Reijmerstok keurig verzorgd hadden. Vanuit dat begin, heb ik alle vertrouwen in de toekomst.

 

René Graat mhm,

pastoor