Goede wensen (zoals bijvoorbeeld aan het begin van een nieuw jaar) klinken hol als er geen mensen en/of middelen zijn om ze waar te maken. Zo wens ik ons een zinvol jaar toe in onze gemeenschappen die door christelijk geloof geïnspireerd zijn. Veel van wat ze zeggen, denken of doen – en laten – wordt bewust of onbewust ingegeven vanuit het christelijk gedachtegoed en normen en waarden die daaruit voortkomen.

Onze bisschop Harrie Smeets, ziet vooral nieuw leven in ons bisdom (De Limburger, 18 dec. j.l. p.10). Daarbij sprak hij over allerlei tekenen van leven, “zaaigoed”. Op 9 december heeft hij daar uitvoerig over gesproken in Rolduc – en dat heb ik gehoord want ik was erbij.

Daarbij sprak hij o.a. over de betrokkenheid van onze Jonkheden. Toen hij op 29 juni j.l. in ons Cluster was, heeft één van ónze kapiteins hem duidelijk gemaakt waar het over gaat bij de Jonkheid. In Rolduc had hij het daar, tot mijn trots, ook over! Deze betrokkenheid bij onze gemeenschappen is te zien bij onze Jonkheden.

EN ze gaat verder: heel wat mensen zetten zich in voor het goed van hen die hulp kunnen gebruiken en die van veraf komen (onze Franciscusgroep) of voor hen die bij elkaar willen komen in onze Hoeskamers. We hebben heel wat verenigingen die vaak als cement zijn in onze dorpen want ze verenigen mensen en maken blij, bijvoorbeeld met muziek. Hoeveel tijd besteden die muzikanten wel niet aan het instuderen van zang en muziek! Zo kunnen we ook ons geloof vieren: onze Eucharistievieringen, gezins- en kindervieringen, Doopsels, Vormsel, Bronk, Eerste Communie. Hoe veel mensen zetten zich hier voor wel niet in? Tijdens de voorbereiding van het Doopsel en de Eerste Communie zijn heel wat mensen betrokken bij de begeleiding van de ouders en hun kinderen.

Betekent dit dat alles koek en ei is? Als ik hier ‘ja’ op zou zeggen dan had ik mijn kop wel goed in het zand zitten! Er is nog ruimte genoeg voor verdieping in de catechese, de dienstverlening, liturgie en de gemeenschapsopbouw. Zo gauw we vinden dat we alles op een rij hebben en niets meer te verbeteren en te verdiepen hebben dan zal de achteruitgang beginnen. Als je met een bootje stroomopwaarts wilt gaan maar je roeit niet, dan ga je achteruit. Op een (roei)vijver is dat natuurlijk niet het geval. Maar daar kun je ook niet veel kanten uit.

René Graat mhm

pastoor

Leven wij christenen anders dan niet-christenen?

Alleen al door deze vraag te stellen waag ik me wellicht op spekglad ijs. Ik zou namelijk de indruk kunnen geven dat christenen beter zouden zijn dan niet-christenen. Maar maakt u zich geen zorgen: Jezus Christus (van hem komt het christendom) zei duidelijk: “Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen te roepen maar zondaars” (Marc.2,17). Het klopt dus niet als je denkt dat het er bij christenen om draait dat zij beter zijn dan de anderen. Ze zijn wél mensen die zich bepaalde daden, een houding, een manier van doen en spreken eigen willen maken: die van Jezus Christus wiens naam ik draag: christen, iemand van Christus; iemand die in hem gelooft, vertrouwen heeft in hem.

Dat kan alleen als je iets van hem weet en hem kent. Hoe is dat mogelijk? Hij loopt toch niet meer rond hier in onze buurt. Bovendien maakt zijn grondpersoneel er soms een puinhoop van door hun gedrag dat niets te maken heeft met de boodschap van Christus (kijk eens bij Mattheüs 18,6 wat hij te zeggen heeft over kindermisbruikers). Maar wat verkeerde mensen gedaan hebben, wie zij ook mogen zijn, kan toch geen reden voor mij zijn om christelijke waarden over boord te kieperen?

Hierover blijven praten kost negatieve energie.

Dat is jammer: we zouden onze energie kunnen steken in een zoektocht naar positief denken, tolerantie, empathie (inlevingsvermogen). Voor iemand die zich christen noemt, kan deze zoektocht gemaakt worden met behulp van het Evangelie. Een oud boek, zegt u? – niet van deze tijd? Iemand die dit laatste zegt heeft het Evangelie nog niet (goed) gelezen. Of vindt de toepassing ervan te moeilijk en schuift het daarom weg. Het Evangelie rustig lezen en erover nadenken – alleen of met anderen – geeft licht en zin aan je leven.

Eigenlijk is het de grondslag van christelijk leven.

Dat is het voor mij al meer als vijftig jaar.

René Graat mhm

Pastoor

Al kiezen veel mensen voor een crematie, er zijn ook een aantal die liever begraven willen worden. Dank zij een flinke groep vrijwilligers is dat in onze parochies (van het Cluster Terlinden) financieel goed mogelijk en bovendien ligt de begraafplaats er ook heel mooi en verzorgd bij.

Op dit ogenblik is dat niet helemaal het geval hier in Banholt.  Sinds enkele maanden zijn er vrijwilligers verschillende uren per week heel actief om de voetpaden weer zo neer te leggen dat je er weer veilig en gemakkelijk overheen kunt lopen. Bovendien krijgt het grasperk ook een opknap beurt. Maar daarvoor moet eerst het oude afsterven voordat het nieuwe een groeikans krijgt. Zodoende ligt het kerkhof er NU niet zo florissant bij.

Sommigen vinden dat het allemaal wel lang duurt. We hadden het natuurlijk veel vlugger kunnen doen door een bedrijf in te huren maar dan had het ons allemaal wel veel geld gekost.

Als u wilt vergelijken wat het kost bij ons en bij een openbare begraafplaats, dan moet u dat zelf maar eens zoeken op het internet. Ik weet zeker dat u verrast zult zijn.

Daarom wil ik hier alle mensen bedanken die zich vaak en hard inzetten om aan onze dierbare overledenen een eervolle en mooie omgeving te bieden bij hun laatste rustplaats. Afgezien van het financiële plaatje bestempelen zij, door arbeidzame inzet, dit kerkhof inderdaad als ONS kerkhof en niet als een anonieme openbare begraafplaats.

Zij zorgen er voor dat onze gemeenschap een gemeenschap blijft – ook over de dood heen.

René Graat mhm

pastoor

Een gemeenschap ken je aan een aantal mensen die samen iets willen beleven, ondernemen of zijn. Die mensen weten ook dat het bestaan bepaald wordt door de inbreng van hen die zich lid van deze gemeenschap voelen.

Bij die inbreng hoort vaak ook een financiële bijdrage.

In een geloofsgemeenschap is dat ook zo. Als er af en toe geen financiële bijdrage geleverd wordt, wordt het voortbestaan onzeker. In onze parochie dragen een aantal mensen de gemeenschap met hun jaarlijkse geldbedrag (gezinsbijdrage). Een andere bron van inkomsten zijn de misintenties en de kaarsen. Voor deze laatste twee bestaan vaste ‘tarieven’. Overigens: we krijgen geen geld van Rome of Roermond (het bisdom). Aan dit laatste betalen we geld!

Bij het doopsel van kinderen wordt gevraagd om een bijdrage naar eigen goeddunken. Een aantal mensen bedenken de gemeenschap goed: zij voelen zich deel-nemende leden van onze gemeenschap. Anderen laten amper een tientje achter.

Dan vraag ik me wel eens af of die mensen de kerk niet zien als een supermarkt waarvan je moet profiteren als voor bepaalde producten de prijs is verlaagd: pik binnen zo lang het nog goedkoop is; of bij de doop: geef zo weinig mogelijk zo lang er geen vast tarief aan vast zit. Deze houding laat zien dat er weinig of geen interesse bestaat voor de gemeenschap: zorg dat het kindje zo goedkoop mogelijk gedoopt wordt want we hebben nog veel geld nodig voor de babyborrel. Wordt dan de (kerk)gemeenschap niet verlaagd tot een organisatie waarvan je gebruik wilt maken in geval je haar nodig hebt (zoals bijvoorbeeld de brandweer) en die je voor de rest niet interesseert, die je voor de rest links laat liggen totdat er weer iets nodig is?

Moeten we voor het doopsel dan ook een ‘prijs’ opgeven? Waarom niet gewoon uit jezelf zeggen: de doop van mijn kindje is best enkele tientjes voor de gemeenschap waard.

Hopelijk bestaat die gemeenschap nog als het kindje groot is.

René Graat mhm

pastoor

Op Goede Vrijdag (19 april j.l.) was ik uitgenodigd op de paasviering van de leerlingen en leerkrachten van de Basisschool in Mheer. Zowat al onze kinderen zitten op die school. Veel van de kinderen ken ik en dat maakt het allemaal nog interessanter.

Voor zover ik kon zien, deden alle kinderen mee: van groep acht tot aan de kleuters. En wat deden ze? Ze speelden (net zoals bij de Passiespelen in Tegelen) de laatste week van Jezus Christus vanaf palmzondag tot aan zijn verrijzenis. Ze deden dat op hun eigen manier (dat is de beste, denk ik) met muziek, woord en dans. Wat me opviel was het gemak en het plezier waarmee ze dat deden: het kwam heel spontaan voor de dag. Ze hadden er duidelijk allemaal schik in.

Ik weet niet van wie de ideeën kwamen; in ieder geval hebben de deelnemende kinderen die spelenderwijs overgenomen. Waarschijnlijk zullen er wel enkele leerkrachten de hand in gehad hebben. Ze hebben aan de leerlingen gegeven wat ze te bieden hadden. En de kinderen weten nu dat Pasen iets te maken heeft met Jezus die vanuit de dood weer tot leven kwam.

In hun spel was ook sprake van vriendschap (en het tegendeel daarvan), hulp aan anderen en vooral: elkaar aannemen. Dit laatste gebeurde bewust of onbewust, dat weet ik niet, maar het gebeurde. Waarschijnlijk omdat oudere mensen hen daarop gewezen hadden …. Ik voelde echt een open en constructieve sfeer waarin iedereen opgenomen was. Heel inclusief, voor iedereen – gewoon katholiek.

Het bleef niet alleen bij woord, zang en spel. De kinderen kwamen ook allemaal met het door hen bij elkaar gesprokkelde geld voor de Vastenaktie.

Dat bleek bij telling te zijn € 631,- .  Geweldig!!!

Met mijn beste wensen,

René Graat mhm

pastoor