Je ziet het regelmatig: Mensen, die met hun handen een hartje maken. Laatst zag ik het nog op de televisie een voetballer doen nadat hij een goal had gemaakt. Een simpel maar sympathiek gebaar. Het symboliseert liefde.

Heel wat beter dan een opgestoken middelvinger!

Als het gebaar al had bestaan in de tijd van de apostelen, kan ik mij voorstellen dat zij nadat de Heilige Geest over hen was gekomen in het huis waar zij verbleven, met dit gebaar naar buiten waren gekomen. Zij waren door de Heilige Geest vol van liefde. Liefde voor God maar ook liefde voor alle mensen.

De Heilige Geest, het klinkt abstract, maar is juist heel dichtbij. De Geest van God fluistert ons steeds in: Doe wat Jezus deed: Heb elkaar lief! Maak een hartje naar je medemensen, niet altijd letterlijk met je handen, maar figuurlijk: Straal vriendelijkheid uit, benadruk het positieve in de ander, geef ongevraagd een complimentje (Hoe lang is het geleden dat u uw vrouw of man eens een complimentje hebt gegeven?) en wees een dankbaar mens.

God houdt van iedere mens en Hij wil eigenlijk alleen maar dat wij die liefde in ons leven doorgeven aan onze medemens.

Daarom wens ik u een Zalig Pinksteren, dat wij heel veel hartjes mogen geven aan elkaar!

 

pastoor Tervoort.

Die datum zal in Noorbeek in ieders geheugen gegrift zijn.

1 Februari het Patroonsfeest van Sint Brigida gevierd, 2 februari Maria Lichtmis.

En dan is er niets meer te vieren: De kerk staat in brand!

Dankzij een opmerkzame voorbijganger, die rook zag en de zeer snelle aanwezigheid van de brandweer, bleef het gebouw bespaard.

Maar het prachtige altaar is volledig verwoest, het orgel zwaar beschadigd en de hele kerk beroet.

Er was een teken van hoop: Het beeld van St. Brigida evenals de versiering rond het beeld was onaangetast.

Zaterdag- en zondagmiddag daaropvolgend was de kerk open voor de parochianen.

Er zijn zo’n driehonderdvijftig mensen geweest, menigeen verliet de kerk met betraande ogen.

Hartverwarmend waren de reacties van zeer velen, die reageerden om hun medeleven te betuigen en hulp toe te zeggen.

We zijn al drukdoende om met medewerking van Verzekering, Bisdom, Monumentenzorg, Gemeente en vele deskundigen een plan op te stellen.

De vieringen worden gehouden in het Paviljoen.

Onze droom is om 1 februari 2022 het feest van St. Brigida weer in de kerk te vieren, weliswaar met een ander altaar, maar verder de kerk weer in volle glorie!

Dank voor het medeleven van de kerkgemeenschappen uit ons cluster.

Mag ik u vragen om te bidden voor de parochie Noorbeek?

 

pastoor Tervoort

 

Wat zal het nieuwe jaar ons brengen?

Een vraag, die we ieder jaar stellen en met elkaar proberen te beantwoorden, al of niet met een glas in de hand met Oud op Nieuw.

Dat laatste is niet het geval: Het wordt geen feestelijk vieren en Nieuwjaars-ijeenkomsten zijn er niet.

Allen zullen wij onze verwachtingen hebben, met elkaar delend dat ene gemeenschappelijke: Laat het beter worden dan het het afgelopen jaar!

Iedereen heeft herinneringen aan het Oude Jaar, vaak bitter: Het afscheid van geliefden zonder veel dierbaren, persoonlijk ziek zijn, eenzaamheid, niets was hetzelfde.

Wie had dit verwacht toen we elkaar een Zalig 2020 wensten?

Sinds vier maanden ben ik uw nieuwe pastoor omdat uw zeer geliefde pastoor Graat aan corona is overleden.

Als mijn persoonlijke wens spreek ik uit dat het Nieuwe Jaar de gelegenheid mag bieden om elkaar weer te kunnen ontmoeten, lief en leed te delen en dat ik daardoor u mag leren kennen. Dat de gedeeltelijke lockdown van mijn pastoor-zijn wat wordt verruimd!

Ik wens u alle goeds toe, veel moed en optimisme.

Dat wij gericht blijven op elkaar in liefde en aandacht.

Van harte wens ik u een Zalig Nieuwjaar!

 

pastoor Tervoort

Nu ik dit schrijf, zijn de strengere coronmaatregelen een week oud.

Toch stijgen de besmettingen nog, weliswaar iets minder snel als ervoor.

Een mens zou er moedeloos van worden.

Toch is het juist belangrijk om te proberen als gelovige dat niet te worden.

Het is een vreselijke ziekte, dat weten we allemaal:

Het is bijzonder wrang om nu uw pastoor te zijn omdat pastoor Graat eraan is gestorven.

Maar ook in Weert heb ik het van kortbij meegemaakt: De vader van mijn huishoudelijke

hulp is eraan gestorven en haar man zit nog steeds sinds maart in een zwaar traject van

revalidatie na zijn corona.

Maar moedeloosheid of boosheid helpt niet, integendeel: We kunnen het zien aan

de houding van de anti-groep, die scheldt, intimideert en mensen tegen elkaar opzet.

Gelovig zijn vraagt om vertrouwen in een God, die met ons meeleeft, die met ons meelijdt,

zoals Christus aan het kruis, die als het ware vanaf het kruis tegen ons zegt:

“Ik maak het woord mede-lijden letterlijk waar”

Geloven is attent zijn naar elkaar, rondkijken om ons heen, wie we kunnen steunen,

wie onze aandacht nodig heeft.

En voor elkaar bidden en dat ook naar elkaar uitspreken.

Ik wens u allen dat geloof en vertrouwen toe !

pastoor Tervoort

Ik hoor nogal eens de vraag of iets ‘mag’ in onze geloofsgemeenschap of tijdens een viering in de kerk. Dan word ik verondersteld te antwoorden met een duidelijk ‘ja’ of ‘nee’.

Al eeuwen lang is dit een kenmerk in de (rooms)katholieke kerk: vraag het maar aan iemand van ‘boven’ en dan heb je een duidelijk antwoord. Iemand die hoger geplaatst is, heeft meer ‘te zeggen’ en te beslissen. Dat is niet alleen het geval in de katholieke kerk, maar ook in het bedrijfsleven, op scholen, in het ziekenhuis en ga zo maar door.

Onze tegenwoordige Paus Franciscus schijnt daar toch anders over te denken. Hij lijkt te willen breken met deze eeuwenoude traditie volgens welke de Paus het laatste woord heeft, beslist en daarmee is de kous af. Hij heeft al eerder gezegd aan mensen (de (Duitse) bisschoppen, bijvoorbeeld) die het niet eens konden worden met elkaar en hem om een beslissing vroegen: gaat maar terug om de tafel heen en denk er nog maar eens goed over na. Sàmen.

In oktober 2019 vond er in Rome (Vaticaan) een belangrijke bijeenkomst plaats voor mensen die nauw betrokken zijn met en bij het Amazone gebied in Zuid-Amerika. Enkele voorstelen in het eindrapport, gericht aan de Paus, waren: geschikte getrouwde mannen tot priester en vrouwen tot diaken te wijden.

Op 12 februari j.l. heeft de Paus gereageerd op dit eindrapport waarvan hij zegt dat wat daar in staat door moet gaan en dat hij dat wil begeleiden.

En waar gaat het dan over? Over het proces van ‘sàmen onderweg zijn’ (synodaliteit). Hierbij gaat het om hoe we met elkaar kunnen nadenken, leven, oplossingen zoeken voor vragen die we allemaal hebben. Daarbij gaat het niet om degene die het hardst kan roepen of het grootste gelijk schijnt te hebben vanwege zijn manier van praten. Nee. Het gaat dan niet om ‘mijn’ gelijk maar ‘ONS’ gelijk.

Klinkt dit vaag? Misschien wel. Wellicht is het ook teleurstellend voor hen die veranderingen in het celibaat hadden willen zien: concrete beslissingen, duidelijke praat! Maar de Paus spoort ons aan (nog) meer samen te gaan in een houding van luisterbereidheid die ons kan verrijken, uitdagen en inspireren. Dit proces is niet nieuw maar Paus Franciscus wil er wèl meer vaart en inhoud aan geven.

En dat begint hier bij ons. Vandaag.

…..misschien een goed voornemen voor de vasten?

 

René Graat mhm

pastoor