De laatste zes weken waren voor mij niet gemakkelijk: Allerlei complicaties rond wondroos aan mijn voet en onderbeen leidden er toe, dat ik nog steeds onder behandeling ben, met Pasen hoop ik weer een beetje de oude te zijn.

Drie weken ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis, en daar wil ik graag mijn ervaringen met u over delen.
Drie weken bijna constant in bed en daardoor volledig afhankelijk van de zorg van anderen.

Nu twee weken alweer thuis, maar ik heb nog steeds warme en dankbare herinneringen aan die weken: Het is ongelooflijk hoe alle personeel het volhoudt om 24 uur per dag attent, opbeurend, positief en zelfs vrolijk te kunnen zijn.

Als men je ‘smorgens wakker maakt is dat met een vriendelijke stem en niet-gespeelde interesse.
Ik heb wel eens een verpleegkundige gevraagd waar dat machientje staat, waar ze iedere keer nieuwe energie kunnen ophalen om hun hele dienst lang zo geweldig vriendelijk en zorgzaam te zijn !

Geduldig zijn is niet mijn sterkste karaktereigenschap, dat geef ik toe, maar de positiviteit van al die zorgverleners hebben mij fantastisch geholpen !

Ik kan alleen maar samenvatten: Dank aan al die -vaak jonge- mensen, die hun beroep hebben gekozen in de zorg!

Het maakt mij heel bescheiden.

pastoor Tervoort

Nog even, en we vieren weer Carnaval ofwel Vastenavond. Voor menigeen onder ons dagen om naar uit te kijken. Mensen zoeken elkaar op en trekken er samen op uit. De een kijkt naar de carnavalsoptocht, de ander verkleedt zich en trekt mee. De een blijft lekker thuis en de ander blaast de trompet en strooit confetti. En dan zijn er nog mensen die zich gewoon verheugen op een extra vrije dag of die erop uittrekken.

In het Oude Testament klonk een oproep, ook voor ons. “Geef u niet over aan droefheid en kwel u niet met tobberijen. Blijheid van hart doet een mens leven en een vrolijke man leeft lang. Zoek afleiding voor uw zorgen en troost uw hart en jaag de droefheid ver van u weg. Want door droefheid zijn velen te gronde gegaan en zij dient tot niets. Jaloezie en toorn verkorten het leven en kommer maakt iemand oud vóór de tijd” (Sir. 30, 21-24).

Vastenavond nodigt ons uit het werk neer te leggen en onder de druk van wat ons bedrukt uit te komen. Want we mogen bedenken dat we niet geschapen zijn voor een 24 uurs economie. We werken om te leven, maar we leven niet om te werken. Vastenavond kan ons helpen met plezier naar elkaar en naar het leven te kijken. Dat helpt ons ook bij het vasten op weg naar Pasen. In die geest voor u allen: een zalige Vastenavond.

Kapelaan Dassen

Onlangs zag ik een foto van een kinderhandje in twee grote handen. Het was een vertederend beeld. Onze grote handen zijn zo gauw gebald tot een vuist. Vriendschap kan soms ontsporen in vijandschap. We kunnen op de vuist gaan. We kunnen met onze handen grijpen en graaien.

Maar we kunnen onze handen ook openen voor elkaar. We kunnen ermee geven en elkaar liefdevol aanraken en de vrede tekenen. Om ons daarvan bewust te maken, reikt God ons met kerstmis Zijn hand. Namelijk de kleine hand van een pasgeboren kind. Hij vraagt om onze liefde. Hij hoopt dat onze vuisten opengaan en dat het handen worden die steun bieden en troost geven.

Onze eigen grote handen waren ook ooit kinderhandjes. Kwetsbaar en klein, zoekend naar houvast. God trad onze wereld binnen als een klein Kind  in een kribbe dat zijn handjes uitstrekt en ons vraagt om Hem aan te nemen. Maar ook in al die kleine en grote mensen die hun hand naar ons uitsteken.

“Laat Mij niet vallen en laat elkaar niet vallen” is de boodschap van kerstmis. Zo doet God een beroep op het beste dat in ons is. God blijft in ons geloven. Daarover bidden en zingen we tijdens de advent. Doet u met ons mee? Weet u welkom! Voor u allen: een goede advent!

Kapelaan Dassen

Onze mooie streek wordt één feest van najaarskleuren.

De bomen krijgen stilaan hun herfsttinten. Maar ook dat gaat voorbij en dan zien we een wirwar aan vreemd gevormde takken die naar de hemel wijzen of naar de grond buigen. Sommigen worden er mistroostig van. Het herinnert ons aan eindigheid en ouder worden. We verliezen onze jeugd, onze haren en onze dierbaren. Aan pijn is niet te ontkomen.

Het leven heeft ook waarde als de krachten afnemen. Als je het een niet meer kunt, kun je het andere nog wel. De herfst kan ook mooi zijn. Het leven is een geschenk van God. Het leven is je gegeven om er iets van te maken. Het leven draagt waarde in zich. Niet wat je hebt of presteert maakt die waarde uit, maar wie je bent. Of beter gezegd wie je geworden bent: mild en dankbaar voor alle goede dingen.

Ons leven mogen we teruggeven aan God. Rijker door alle goeds wat we ermee deden. We geven het terug maar ook dan wordt het ons niet afgenomen. Wat ons eens als geschenk gegeven is, blijft gegeven. Het leven wordt na de dood veranderd, niet ontnomen. Dat is ons geloof en dat geeft steun, moed en hoop, ook als het herfst wordt in ons leven.

Kapelaan Dassen

De scholen zijn vrij, mensen krijgen vakantie. Ook in de parochie merken we het. Koren zijn vrij en werkgroepen vergaderen even niet. Het is goed dat er zo een rustperiode is. Ook in de natuur treffen we die aan. Sommige dieren houden hun winterslaap en ook de landbouwgrond moet tot rust komen. Tot rust komen is ook belangrijk voor mensen.

Een periode van rust kan ons op andere gedachten brengen. Het doet ons loskomen van onze haast en beslommeringen. Stilstaan bij wat je doet en waarom je het doet. De warmte van de zomer op je huid voelen en de stilte horen. Dankbaar zijn dat je leeft.

Eens praten met jezelf en met God. Want God is een vriend van de stilte, je hoort Hem niet als je jakkert.

De vakantie helpt ons tijd te maken om dingen te verwerken waarvoor je wegliep. Tijd voor een goed gesprek. Tijd voor een gebed van dank en verwondering. Tijd om te genieten. Want wie niet meer kan genieten, is vaak zelf niet meer te genieten. Dat alles kan de vakantietijd zijn. Daar hoef je trouwens niet ver voor te reizen, dat kan ook dicht bij huis. Neem de tijd en geniet van de rust. Een goede vakantie allemaal!

Kapelaan Dassen