“Pelgrims van hoop” is het thema van het Jubeljaar 2025. Daarom willen we als samenwerkende parochies op zaterdag 17 mei te voet pelgrimeren naar Onze Lieve Vrouw Sterre der Zee in Maastricht. En in de Paastijd willen we in elk van onze negen kerken een heilige Mis vieren die in het teken staat van het jubeljaar 2025.

“Geloof leidt tot hoop”, zo leert Paulus ons. En geloof en hoop leiden dan tot een liefde die zich nooit laat ontmoedigen. Geloof en hoop geven ons de energie en de spankracht om te beminnen. Christenen ontlenen hun hoop aan de verrijzenis van Jezus. Geloven in de verrijzenis is geloven dat God liefde is. Geloven in de verrijzenis heeft zijn weerslag op ons leven. Problemen worden minder problematisch. Pijn wordt een groeipijn naar het eeuwig leven. En ons falen wordt minder definitief. En duisternis is voorbede van het morgenlicht.

Christelijke hoop is niet hetzelfde als optimisme. Evenmin de overtuiging dat iets goed zal aflopen. Hoop is meer de zekerheid dat iets zinvol is. Hoop is ergens voor werken omdat het goed is. Ze is een kracht van de geest en een gerichtheid van het hart. Christelijke hoop kan de “motor” worden van ons leven.

Door als pelgrim van hoop te getuigen van het verrijzenisgeloof zou de wereld er anders uitzien. We zouden minder hard zijn voor elkaar en minder geneigd zijn om het onderste uit de kan te halen. De wanhoop zou geen kans krijgen, de levensvreugde des te meer. Ik wens u een goede opgang naar Pasen, als pelgrim van hoop!

Kapelaan Dassen

Onlangs vertelde iemand mij over de huisdeur van haar ouderlijk huis. Die deur was in haar jeugd overdag niet op slot. Je kon zo binnen. Het was een tijd van “ons kent ons” en goed vertrouwen. Er was respect voor andermans eigendom. Ook de deuren van de kerk stonden wagenwijd open. Je kon altijd even binnen voor een moment van stilte en gebed.

Intussen leven we achter slot en grendel. We kennen deurbellen met camera, beveiligingssystemen én camera-toezicht. Juist in deze tijd van gesloten deuren opende Paus Franciscus op kerstavond in de Sint-Pieter te Rome de grote Heilige Deur en daarmee het Jubeljaar. Deze Heilige Deur is normaal dichtgemetseld en verzegeld. De deur verwijst naar een uitspraak van Jezus: “Ik ben de deur, als iemand door mij binnengaat, zal hij worden gered” (Johannes 10,9).

Nadat de Paus in zijn rolstoel door de Heilige Deur was gereden, volgde een groep van tien kinderen en hun begeleiders van over de hele wereld. Miljoenen mensen zullen dit jaar volgen. Ondertussen zong het koor het lied “Pelgrims van de hoop”, een verwijzing naar het thema van het Heilig Jaar. Paus Franciscus schreef heel mooi over de hoop in zijn bul “Hoop stelt niet teleur.”

Het Heilig Jaar 2025 kan ons helpen om in ons dagelijkse leven en in onze relatie met God schoon schip te maken en met nieuwe energie de toekomst tegemoet te gaan. Vanuit heel de wereld zullen gelovigen naar Rome pelgrimeren. Maar ook lokaal zijn er activiteiten. Viert u mee? Meer informatie kunt u vinden op: www.jubeljaar2025.nl.

Kapelaan Dassen

 

Sint Nicolaas behoort in onze streken tot de meest sympathieke heiligen. Hij was bisschop van Myra (in zuid-west Turkije) en sterk begaan met de noden van armen en verdrukten. Na zijn dood op 6 december 340 werd hij begraven in zijn bisschopsstad. In 1087 werden zijn beenderen door Italiaanse kooplieden overgebracht naar Bari (in zuid-Italië).

Zijn kerk is een belangrijk bedevaartsoord geworden.

Uit de verhalen komt hij naar voren als de goedheid in persoon. Zo vertelt men hoe hij een vader aan een bruidsschat hielp voor zijn drie dochters. Omdat de vader geen geld had, stuurde hij zijn dochters de straat op om zelf geld te verdienen door prostitutie. Toen Nicolaas er van hoorde, bracht hij drie nachten achter elkaar telkens een goudstuk naar de kamer van de vader. Zo kwamen de dochters aan hun bruidsschat en konden zij trouwen.

De geschenken waarmee kinderen vandaag overladen worden, zijn slechts een wankele herinnering aan een bisschop die zich totaal aan anderen wegschonk door oog en oor te hebben voor de armen en kleinen. Zien wat iemand nodig heeft en hoe je hem of haar blij kunt maken, dat is nog altijd de geest van ons Sinterklaasfeest. Zo leeft Nicolaas voort in de geschenken en surprises die we elkaar geven.

En dat hoeft niet met grote cadeaus. Het kan ook met een kleine attentie. In onze consumptiemaatschappij verwordt het Sinterklaasfeest soms tot een commerciële bedoening, waarin kinderen leren zoveel mogelijk te vragen en te krijgen.

Maar de echte vreugde van het feest is er een van geven. Veel hebben we gekregen, laten we ook veel geven.

In die geest voor groot en klein: een hele fijne Sinterklaasavond. En voor 6 december een mooi feest van Sint Nicolaas.

Kapelaan Dassen

 

De maand oktober is in de Kerk niet alleen de rozenkransmaand, maar ook de wereldmissiemaand. In het weekend van 19 en 20 oktober vieren we wereldmissiedag. Het is een dag van wereldwijde verbondenheid tussen geloofsgemeenschappen. Nederland gaf en geeft veel financiële en materiële steun aan de missielanden. En talloze missionarissen, zowel vrouwen als mannen zijn vanuit onze streek gezonden naar de missie.

Één van de missionarissen uit onze samenwerkende parochies is pater Jean Slenter SCJ, priester van het H. Hart van Jezus en geboren in Terlinden. Als missionaris was hij werkzaam in Belgisch Congo en werd daar op 33 jarige leeftijd vermoord. Zestig jaar geleden, op 27 november 1964, zagen ooggetuigen hoe hij en zes medebroeders door rebellen werden meegenomen en opgesloten in de gevangenis van Bafwasende. Even later hoorden ze schoten, waarschijnlijk de fusillade. Geen van hen is ooit terug gevonden, ondanks intensieve opsporingen.

De Wereldmissiemaand herinnert ons er aan dat we een wereldkerk zijn. Maar wie geeft aan wie? In onze streek zien we dat het aantal katholieke allochtone geloofsgemeenschappen groeit. Hun vitaliteit kan een impuls geven aan de lokale parochiegemeenschap. Intussen is het merendeel van de priesterstudenten in Nederland van buitenlandse komaf.

Ze ervaren dat wij in West-Europa materieel rijk zijn, maar vaak spiritueel arm. Dat is in hun land of streek van herkomst vaak omgekeerd. De wereldkerk kan ons helpen rijkdom en armoede te delen. Wat deelt of geeft u?

Kapelaan Dassen

 

Alles heeft zijn grens. Ook onze inzet en energie. Regelmatig worden bewonderende woorden gesproken over zichzelf wegcijferende mensen. Over mensen die altijd beschikbaar zijn en op hun post. En dat is terecht. Maar er is ook een grens. En wie die zelf niet kan aangeven put zichzelf uit en wordt uitgeput.

Wie echt beschikbaar, bereikbaar en aanspreekbaar wil zijn voor anderen, moet ook grenzen kennen en tijd nemen voor zichzelf. Een uitgerust mens is beter bereikbaar dan een vermoeid mens. Een mens die naar zichzelf luistert, kan ook beter naar anderen luisteren.

We hebben allemaal het hele jaar onze dagelijks zorgen.
Ons werk, onze beschikbaarheid en inzet. De een thuis in het gezin, de andere bij zijn werk of beroep, weer een ander als mantelzorger of vrijwilliger.
Je kunt dit alleen volhouden als je ook grenzen aangeeft: op tijd rust.

In die zin is de zomer misschien een goede gelegenheid om te genieten van de vrijheid en de rust.

Even een grens stellen aan alle bezigheden en inzet.

Loskomen van onze haast en beslommeringen.

Stilstaan bij wat je doet, nadenken waarom je het doet.

Genieten van de zonsopkomst of de zonondergang, van een zingende merel, van het samenzijn met anderen.

Misschien ook tijd maken om dingen te verwerken waarvoor je wegliep. Tijd voor gebed en verwondering.  Dat alles kan vakantietijd zijn: een heilige tijd om het leven te vieren.

Dat kan gelukkig ook dicht bij huis. Ik gun het u van harte.

 

Kapelaan Dassen