Er was eens een reiziger op weg door de woestijn.

Hij was al lang aan het lopen.

Hij trok vooral ’s nachts verder want dan was het niet zo warm.

Op een goede nacht, terwijl hij voortzeulde door het rulle zand, voelde hij dat er ook steentjes onder zijn voeten lagen daar waar hij liep. Opeens hoorde hij een stem die zei: “Raap die steentjes op en steek ze in je broekzak.” De man vond dat hij wel wat anders te doen had als ook nog wat kiezel mee te slepen en liep door. Maar die stem sprak weer om hem aan te sporen zijn zakken te vullen. Uiteindelijk, na de zoveelste keer en om van het gezever af te zijn, bukte de man zich en raapte enkele steentjes op en sjokte verder. Van die stem hoorde hij niets meer. Hij liep verder en verder en omdat hij de weg niet wist, ging hij dan weer eens linksaf en dan weer eens rechtsom.

Tegen de morgen begon het wat lichter te worden. Hij dacht aan de steentjes en wilde ze weggooien. Toen hij ze tevoorschijn haalde, bleken die steentjes diamanten te zijn.

Hij kon zich wel voor z’n hoofd slaan omdat hij er zijn zakken niet mee had volgestopt. Jammer.

Waarom dit verhaaltje? Op dit ogenblik leest u het Gerlachus Klokje. Er staan belangrijke artikeltjes in voor onze dorpsgemeenschap – teksten waar een aantal mensen hard aan gewerkt hebben om onze gemeenschap levend/ig te houden. Gelukkig zijn er heel wat mensen die dit blad in huis krijgen. De keerzijde van de medaille is dat het mij opgevallen is dat er nogal wat mensen zijn die niet of maar half lezen wat erin staat. Of dat dit blad gauw verhuist naar het schuurtje achterom, bij de rest van het oud papier.

Er wordt heel wat tijd besteed aan facebook, twitter, instagram, enz. … en zo lang duurt het nu ook weer niet om dit blad te lezen. Vaker als eens staan er belangrijke zaken in. Als je die links, of onder je voeten, laat liggen: Jammer.

Veel leesplezier,

René Graat mhm

pastoor